Вечар - успамін “Як хачу застацца я тваім адзіным успамінам”
20 лістапада ў музеі У.Караткевiча адбылася сустрэча, прысвечаная памяці таленавітай пісьменніцы, нашай зямлячкі СЫНЦАРОВАЙ ЛЮДМІЛЫ ПЯТРОЎНЫ. Калі я ішла на гэту сустрэчу, то ведала толькі імя і 2 вершы гэтай пісьменніцы, між іншым, як і мае спадарожніцы: Вольга Мачульская, Даша Астроўская, Алена Разумоўская.
Супрацоўніца музея Вольга Міхайлаўна пачала сустрэчу на вельмі пазітыўнай хвалі, нягледзячы на такую сумную нагоду сустрэчы: гадавіна смерці паэткі, але растлумачыла гэта проста: СЫНЦАРОВА ЛЮДМІЛА была заўсёды вельмі пазітыўным чалавекам.
На праектары паказалi фотаздымак пісьменніцы…
Мне здалося, што гэты твар я дзесьці бачыла…
Высветлілася, што так і ёсць: СЫНЦАРОВА ЛЮДМІЛА была была дырэктарам Высоцкай сярэдняй школы- маёй роднай школы, дзе я пайшла ў першы клас, дзе вучылася 4 гады!
Далейшыя аповеды і выступы людзей, якія асабіста ведалі ЛЮДМІЛУ, сталі для мяне яшчэ цікавейшымі…
Я чытала 2 вершы: "Я буду з табой " і "Папялушка"
Верш «Папялушка» мне вельмi спадабаўся.
ПАПЯЛУШКА
Адзавіся, мой прынц, адгукніся,
Ты ўжо, пэўна, стаў каралем!
А чаравік мой згубіўся ў жыце,
Калі бегла я ўслед за адыдзем.
Ты па весцы праехаў пад вечар,
Усміхнуўся адной толькі мне.
Ды схапіў мяне нехта за плечы,
Не пусціў на адыдучы ды цябе.
Я ўслед табе доўга глядзела,
Аж пакуль не ўзышоў маладзік!
I была б я даўно каралевай,
Каб знайшоўся тады чаравік.
Людміла Сынцарова была кіраўніком літаратурнага аб’яднання паэтаў “Натхненне”,таму пачытаць свае вершы прыехалі і яе выхыванцы з п.Высокае.
Сустрэча працягвалася паўтары гадзіны, але час праляцеў хутка.
Найболей мне запомнілася гісторыя, якую расказала добрая сяброўка пісьменніцы,- гісторыя пра паходжанне незвычайнага прозвішча СЫНЦАРОВА.
У сям'і існавала легенда. Маладая дзяўчына,якая была ў асяроддзі Пятра 1, вельмі яму спадабалася. У іх пачаўся раман. Праз пэўны час дзяўчына нарадзіла хлопчыка. Нараджэнне яго хавалі, але цар пра гэта даведаўся і на ўсё наваколле прамовіў: “Гэта не проста хлопчык,гэта СЫН Цара!”
Адгэтуль і хвалебны род СЫНЦАРОВЫХ.
Шмат чаго расказвалі і нашы аршанскiя пiсьменннiкi. Мне было цiкава паслухаць гэтых таленавiтых людзей. Але хачу сказаць, што я i раней ведала iх.
Мне вельмі спадабалася гэта сустрэча. Шкада, што толькі ЛЮДМІЛЫ з намі не было.
Пракопкіна Таццяна, 11 “А” клас
Все новости