Урок дванаццаты Правапіс прыстаўных і ўстаўных зычных

Прыстаўныя зычныя

Уводзіны. Беларускай мове не ўласціва, каб словы і склады пачыналіся з так званых лабіялізаваных (агубле-ных) галосных [о] і [у]. Таму мы і маем: вобмаль, вобмац-кам, вобмельгам, вобмешка, вогнік, водшуб, вожаг, ву-гал, вуда, вуліца, вусы, вусны, вушы, вучань.

Урок адзінаццаты  Правапіс спалучэнняў зычных

Уводзіны. Беларуская мова вылучаецца процілеглы-мі фанетычнымі працэсамі, якія паслядоўна адлюстроў-ваюцца на пісьме. Гаворка ідзе пра выпадкі, калі ў слова ўстаўляецца нейкі гук, часцей [в] і [й]: павўк, цівўн, кара-вўл, есавўл, Лявон, Ларывон, Радзівон, Матэвуш, Навум, Навумаўка, Тадэвуш, аксіёма ([йо]), дыета ([йе]), хі-мія ([йа]). Устаўка ў сярэдзіну слова гука называецца эпентэзай (з грэч. ерептпезіэ — устаўка).

Урок дзясяты Правапіс дз і ц

Уводзіны. Вызначальнай адметнасцю роднай мовы з'яўляюцца дзеканне і цеканне. Беларускія [дз'] і [ц'] у параўнанні з адпаведнымі гукамі іншых славянскіх моў больш мяккія. Пайшло гэта з таго, што былыя ўсходне-славянскія мяккія [д'] і [т'] значна памякчыліся і сталі вы-маўляцца як [дз'] і [ц']. Такое вымаўленне яшчэ ў перыяд утварэння беларускай народнасці забяспечваецца і артыкуляцыяй — працай органаў маўлення.